ای خوب‌تر از تصور

خب من کاملا میدونم وقتی برم دانشگاه همون ترم اول لااقل یکی دو نفری علاقمند میشن بهم:)) اصلا بحث غرور و این داستانا نیست جدا. ترم اول همه ندیده‌ان و تازه آزاد شدن بین یه مشت جنس مخالف! هرکی سعی میکنه یچیز خوبی انتخاب کنه واسه خودش و خب منم بد نیستم که! از لحاظ شخصیتی حتی اگه عاقل باشن میفهمن:))) فقط دلم براشون میسوزه که دوس پسر دارم:)))))) ینی تصور می‌کنم مثلا جلوی نوترون همچین چیزی یجورایی پیش بیاد بحثش و چطور ممکنه قرمز شه و اینا:(۰)) قربون قیافه‌ش برم آخه:))))

• خیلی ذوق دارم واسه فرستادن این کادوهای تولد براش. حتی اگه چیز جالبی واسه من نخریده باشه. فقط ناراحت یه چیزم، اینکه برق چشماشو نمیتونم ببینم اون لحظه‌هایی که هدیه رو میگیره و باز میکنه و نگاشون میکنه و لبخند میزنه یا حتی بلند میخنده. ینی واقعا عاشق عاشق عاشق خندشم من:))

• این درست نیست که فکر کنین هرکی خودش خوب کنکور داده، دنبال همچین آدمیه متقابلا. وقتی اوندفعه بهم گفت چرا هنر نمیخونی خب؟ هنر دانشگاه تهران. یا بعدش که گفت به بینل ملل هم فک میکنی؟ ولی نه تو باید دولتی بخونی قبول شی ... ازینا فهمیدم واقعا براش مهم اینه که من پیشش باشم فقط، نه اینکه چون پزشکی خواهم خوند دوسم داشته باشه یا -اگه نخوام بخونم دیگه منو نخواد.

بعضی وقتا واسه ویژگی‌هایی که داره و من نمیدونستم چیزی درباره‌شون وقتی بهش علاقمند شدم، سجده‌ی شکر میخوام یه جا بیارم واقعا!